Η δικιά μας Γκιούργια. Ένας παρεξηγημένος και αδικημένος άνθρωπος.

Με τη Γεωργία υπήρξαμε γείτονες και γιατί όχι φιλαράκια.Συχνά συζητούσαμε, και πίναμε καφέ μαζί, εκεί στο ποτάμι, στο Σακουλέβα μας. Όταν με έβλεπε έξω στην πόλη και προσπαθούσα να τη χαιρετίσω με απέφευγε. Αργότερα, όταν με έβρισκε στη γειτονιά, με μάλωνε και μου έλεγε να μη τη χαιρετάω έξω. Η κακομοίρα είχε ζήσει και ήξερε, και τα κουτσομπολιά, αλλά και την κακία του κόσμου, δεν ήθελε να με κακοχαρακτηρίσουν, άνθρωποι που θα μας έβλεπαν να χαιρετιόμαστε. Η αλήθεια είναι, ότι άκουγα πολλά για την περίφημη "Γκιούργκια"πιτσιρικάς, αλλά λίγο με ένοιαζε τί λέει ο κοσμάκης.Για μένα ήταν μια γειτόνισσα, ένας άνθρωπος καλός που ταλαιπωρήθηκε πάρα πάρα πολύ στη ζωή του. Νερό τρεχούμενο δεν είχε στο σπιτάκι της, όπως δεν είχε και ηλεκτρικό. Τέτοια μέρα, "Μεγάλη Τρίτη" απόγευμα δηλαδή, τη θυμάμαι να έρχεται δειλά δειλά στον Άγιο Παντελεήμονα, την ώρα που μέσα στο ναό οι ψαλτάδες, έψελναν το τροπάριο της Κασσιανής, ή ο γέροντας Πατήρ Αυγουστίνος, ανέλυε το τροπάριο της Μοναχής Κασσιανής με την στεντόρεια φωνή του, για την " ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα Γυνή". Η Γεωργία άναβε το κεράκι της και αποτραβιόταν σε κάποια άκρη στην αυλή, να μη την βλέπει ο κόσμος, εκεί προσεύχονταν και έκλαιγε. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της,σε προχωρημένη ήδη ηλικία, προσπαθούσε να μη δέχεται κόσμο, παρόλα αυτά την ενοχλούσαν αρκετοί και την αποζητούσαν, αρνιόταν όμως η Γεωργία..... Στις μεταξύ μας συζητήσεις, μου έλεγε ότι "σταμάτησε", γιατί πέθανε πιά ο άντρας της, και δεν είχε λόγο πια να το κάνει. Ο άντρας της βλέπεις την είχε αφήσει μόνη και είχε βγει αντάρτης στο βουνό, όταν τελείωσε ο εμφύλιος αυτή έμεινε μόνη και απροστάτευτη στη Φλώρινα, να πρέπει να αναστήσει τα κορίτσια της, τα οποία δεν άφησε ποτέ να λοξοδρομήσουν και βέβαια αγαπούσε με όλο της το είναι, Η Γεωργία ήταν μια απροστάτευτη γυναίκα σε εποχές δύσκολες, που έπρεπε κάπως να επιβιώσει....

 Τέτοια μέρα τη θυμάμαι τη φίλη μου την Γεωργία, ακούγοντας το τροπάριο της Μοναχής Κασσιανής, και ενθυμούμενος το κλάμα της για τα λάθη της και τις αμαρτίες της. Ο Θεός που γνωρίζει τα βάθη των ψυχών των ανθρώπων, σίγουρα και "έσβησε" με κάθε δάκρυ της, πολλές της αμαρτίες. Η Γκιούργκια συναισθανόταν τα λάθη της και μετάνιωνε γι'αυτά. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι που διασκεδάζαμε και γελούσαμε με την παρουσία αυτής της γυναίκας, άραγε πόσες φορές έχουμε έρθει σε συναίσθηση των αμαρτιών μας και πόσες φορές κλάψαμε γοερά γι'αυτές; 

Γεωργία, Καλό Παράδεισο.