Ο τολμηρός κύριος Πάγκαλος

28/09/2010
του Ανδρέα Πετρουλάκη
Τι ωραία που τα λέει ο τολμηρός κ. Πάγκαλος. Λέει σκληρές αλήθειες χωρίς να διστάσει. Τα δύο τρίτα των δημοσίων υπαλλήλων είναι άχρηστοι. Δεν είναι λαϊκιστής για να υπολογίσει το πολιτικό κόστος-τα λέει ωμά. Διαφέρει από τους περισσότερους συναδέλφους του που μασάνε τα λόγια τους. Προχωρεί ακόμα περισσότερο τον συλλογισμό του. Παραδέχεται ότι αυτούς τους υπαλλήλους τους διόρισε αδιακρίτως ο ίδιος και όλοι ανεξαιρέτως οι συνάδελφοί του. Αδυσώπητη αυτοκριτική, όντως ασυνήθιστη, η οποία επιπλέον συμβαδίζει με το κοινό αίσθημα. Θα είχε να κάνει κανείς τρείς παρατηρήσεις πριν προσχωρήσει ασμένως στις θέσεις του υπουργού. Επειδή το κοινό αίσθημα καταδικάζει εκτός από τους δημοσίους υπαλλήλους και τους πολιτικούς γιατί ο κ .Πάγκαλος πολλές φορές έχει διαμαρτυρηθεί για αυτό το τσουβάλιασμα και διεκδικεί σαφείς, τεκμηριωμένες και προσωποποιημένες καταγγελίες με το εύλογο επιχείρημα ότι δεν είναι όλοι το ίδιο; Ότι οι ευθύνες στη Δημοκρατία είναι ατομικές και όχι συλλογικές και ότι η διάχυσή τους προς όλες τις κατευθύνσεις στην ουσία αθωώνει τους πραγματικούς ενόχους; Μήπως αν και οι δημόσιοι υπάλληλοι είχαν την πρόσβαση που έχει εκείνος στα ΜΜΕ θα ζητούσαν από ένα θεσμικό πρόσωπο όπως είναι ο ίδιος, όχι την αναπαραγωγή κουβεντών του καφενείου αλλά συγκεκριμένα στοιχεία χαμηλής παραγωγικότητας ανά τομέα και υπηρεσία με ποσοστά και αριθμούς; Εδώ μέχρι πριν λίγο δεν ήξεραν πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, πότε πρόφτασε να μετρήσει πόσοι είναι οι ανεπαρκείς; Ένας υπουργός δεν καταγγέλλει σαν διαμαρτυρόμενος καφενόβιος με βάση ατομικές εμπειρίες- ή μιλάει τεκμηριωμένα ή σιωπά. Αν τα δύο τρίτα των δημοσίων υπαλλήλων είναι άχρηστοι και ο κ. Πάγκαλος έχει ομολογημένη συνευθύνη γι' αυτό τι συνέπειες έχει η αυτοκριτική του, για να έχει και κάποια αξία; Μιλάμε για επιβάρυνση των φορολογουμένων, κατά τα λεγόμενά του, με 750.000 περιττούς μισθούς, δηλαδή για διαρκές έγκλημα εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος. Σίγουρα πολλοί είναι οι ένοχοι αλλά ο τολμηρός κ. Πάγκαλος έχει ομολογήσει. Οι άλλοι, εντάξει, είναι κότες, ο θαρραλέος όμως αντιπρόεδρος, που ξεχωρίζει από τους συναδέλφους του για την παρρησία του με τι συνοδεύει την ομολογία της συνενοχής του στο έγκλημα; Ακριβώς. Με την παραμονή του στην δεύτερη θέση της κυβερνητικής ιεραρχίας- όχι άσχημα. ΄Ενας υπουργός ή παραδέχεται ένα κατά συρροήν και επί δεκαετίες κεφαλαιώδες πολιτικό του ατόπημα και πάει σπίτι του ή σιωπά. Είπαμε ότι εναρμονίζεται με το κοινό αίσθημα, αυτή την προβοκατόρικη έννοια που στην ουσία είναι η θεατή κορυφή του παγόβουνου της κοινωνίας και αρκετές φορές έχει λίγη σχέση με την κοινωνική πραγματικότητα, αλλά πάντως καθορίζει συμπεριφορές πολιτικών και δημοσιογράφων. Μήπως αυτός ο συντονισμός του κ. Πάγκαλου με το κοινό αίσθημα στην ουσία είναι ο ορισμός του λαϊκισμού, απλώς ο ίδιος έχει πιο οξυμμένα αντανακλαστικά από τους συναδέλφους του και χειρίζεται πιο έξυπνα την εικόνα του, δημιουργώντας την απατηλή εικόνα της ρηξικέλευθης συμπεριφοράς που αδιαφορεί για το πολιτικό κόστος ενώ στη ουσία σπεύδει να κολακεύσει τους αβασάνιστους κοινούς τόπους των πολιτών; Και μήπως, τελικά, οι καφενόβιες κουβέντες είναι καλές όταν συνοδεύουν την πρέφα αλλά κρύβουν παγίδες όταν συναντούν την πολιτική; ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΣΤΟ www.protagon.gr