ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ - ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ - Φ. 2073 Μια φορά κι έναν καιρό... Θα σας πω σήμερα ένα παραμύθι. Όχι τόσο παλιό, αλλά αρχίζει όπως όλα τα παραμύθια: Μια φορά κι ένα καιρό, πριν τον πόλεμο, στην Φλώρινα υπήρχε ένας υποτυπώδης ζωολογικός κήπος, που λειτουργούσε στα πλαίσια του Κρατικού Φυτωρίου και ήταν υπό την εποπτεία της τότε Γεωργικής Γεωργικής Φλωρίνης, που είχε ιδρύσει ο αείμνηστος Κοντόπουλος. Δεν είχε άγρια ζώα, αλλά μόνο ήμερα, όπως αγελάδες, γουρούνια, άλογα, πρόβατα και άλλα. Πιτσιρικάδες τον επισκέπτονταν και θαύμαζαν τα μεγάλα ζώα. Κάποια εποχή έμειναν μόνο οι αγελάδες και ο αρχέγονος ζωολογικός κήπος έπαυσε να υπάρχει. Αργότερα, το 1968, κάποιος νομάρχης είχε την φαεινή ιδέα να δημιουργήσει σωστό ζωολογικό κήπο, με τα δεδομένα που υπήρχαν τότε και να κάνει έναν πόλο έλξεως επισκεπτών από την Φλώρινα και εκδρομείς από άλλες πόλεις. Τον δημιούργησε, που λέτε, μέσα στο κτήμα της Γεωργικής Σχολής, τον πλούτισε με διάφορα άγρια και ήμερα ζώα και με διάφορα πτηνά της περιοχής. Κόσμος πολύς και κυρίως γονείς με τα παιδιά, παππούδες και γιαγιάδες με τα εγγόνια τους τον επισκέπτονταν και χαίρονταν και θαύμαζαν τις ναζιάρες αρκούδες, τα μεγαλοπρεπή λιοντάρια, τους φοβερούς λύκους και τα τσακάλια, τις πονηρές αλεπούδες και τα άλλα ζώα, καθώς και τα πανέμορφα παγώνια, που όταν φούντωναν την πολύχρωμη ουρά τους γίνονταν σωστό χάρμα των οφθαλμών και τις περήφανες χήνες, που αρμένιζαν στις τεχνητές λιμνούλες, όπως φαίnεται στην φωτογραφία μας. Αργότερα, ο επόμενος νομάρχης, δημιούργησε στον ίδιο χώρο, μουσείο με βαλσαμωμένα πτηνά του νομού μας, που ήταν πράγματι ένα στολίδι και αυτό του ζωολογικού κήπου. Συνεχίσθηκε η λειτουργία του ζωολογικού κήπου, ο οποίος συγκέντρωνε, ιδίως τις ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές Κυριακές, το ζωηρό ενδιαφέρον εκατοντάδων επισκεπτών από την Φλώρινα και από άλλες πόλεις της Ελλάδος, έως ότου άρχισε η παρακμή. Το κράτος δεν επιχορηγούσε την λειτουργία του ζωολογικού κήπου, ο δήμος μας είχε μεν την βούληση να τον κρατήσει ζωντανό κι έκανε, μάλιστα, προσπάθειες για να τον αναμορφώσει, δεν είχε, όμως, τα ανάλογα χρήματα και μια ημέρα των ημερών, πριν λίγα χρόνια, ο ζωολογικός κύκλος έκλεισε. Έγινε παρελθόν, ανάμνηση για τους Φλωρινιώτες και τους έξω του νομού μας επισκέπτες. Εδώ τελειώνει το παραμύθι. Και καταλήγει, όπως καταλήγουν όλα τα παραμύθια, με μια μικρή παραλλαγή: Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς με την ανάμνηση κι ίσως με την ελπίδα να ξαναζωντανεύσει... Είθε