Και τι να πω με τον Γκλέτσο;

«Και τι να πω με τον Γκλέτσο; Να μιλήσω για γκόμενες;». Έτσι την είχα πατήσει. Αυτή ήταν η απάντησή μου, στον διευθυντή του περιοδικού που εργαζόμουν τότε, όταν μου πρότεινε μια συνέντευξη με τον Απόστολο Γκλέτσο. Μάλλον δεν είχα εμπεδώσει ότι στη ζωή οι εκπλήξεις έρχονται από κει που δεν το περιμένεις. Φανταζόμουν ένα ωραιοπαθές, ολίγον από τσογλανάκι, ένα τζούφιο μαγκάκι με μπόλικο καιροσκοπισμό. Μόλις είχε καταταγεί στο ΚΚΕ. Συνάντησα έναν άνθρωπο με τσαγανό και άποψη. Έναν γοητευτικό που δούλευε με δυο «κάμερες». Μπορούσε να συγχρονίζεται με το σύστημα και παράλληλα να το παρατηρεί, να το μελετάει. Να διατηρεί αξιοζήλευτες αποστάσεις. Και κοντά και μακριά. Με απίστευτο χιούμορ και χωρίς κόμπλεξ, ούτε ανωτερότητας ούτε κατωτερότητας.

Στα ίσα. Με αυτογνωσία. Μετά από μερικούς μήνες, ένα πρόβλημα στην υγεία του, τον έφερε στο νησί της καρδιάς μου, στην Τήνο. Χειμώνας βαρύς. Ήμουν με τον σύντροφό μου. Βρεθήκαμε όλοι αποκλεισμένοι. Το πρώτο που μας είχε κάνει εντύπωση ήταν ότι δεν έδινε σημασία στην εμφάνισή του. Πιο χύμα δεν γίνονταν. Μιλήσαμε πολύ και γελάσαμε όσο έχω γελάσει με λίγους ανθρώπους. Μας συνέδεε και κοινός τόπος καταγωγής. Η Φθιώτιδα στο αίμα και των δυο. Πήγε η ντοπιολαλιά σύννεφο. Γνώστες και οι δυο μας των μαγικών της αποχρώσεων. Όλα στις αποχρώσεις παίζονται. Εκείνο το «ε χάι» ή το «μπράβο, γιατί όχ». Ξέρετε πόσες έννοιες χωράει το «μπράβο, γιατί όχ» της «πατρίδας»… Τόλμη κι αναστολή μαζί. Ορμάω αλλά και σκιάζομαι. Μπαίνω αλλά έχω και το νου μου να κόψω πέρα. Το επόμενο καλοκαίρι τον φιλοξενήσαμε μαζί με την κόρη του. Και ήταν (και παραμένει) ο πιο μπαμπάς που έχω γνωρίσει. Με απασχόληση καθημερινότητας όχι χομπίστας. Θυμάμαι μια κουβέντα μας στην παραλία «αν σε ρωτούσε η κόρη σου, τι έκανες στη ζωή σου μπαμπά, τι θα της απαντούσες», «Έδωσα έναν αγώνα με τα πάθη μου, τα κόμπλεξ που μου δημιούργησαν άλλοι, τα ελαττώματά μου. Έπεσα και σηκώθηκα. Δεν έκανα και τίποτα σπουδαίο. Και κάποια στιγμή φοβήθηκα πολύ τον θάνατο. Τόσο πολύ που θέλησα να γίνω και πατέρας».

Η επόμενη έκπληξη ήρθε με τον Απόστολο να κατεβαίνει ως δήμαρχος Στυλίδας. Με όλη την ορμή, τον τσαμπουκά και τη «θεατρικότητα» στα δικά μου μάτια. Άφησε εποχή να σηκώνει τις μπάρες. Έγραψα ένα σχετικό κείμενο σαρκαστικό. Γέλασε μαζί μου. Μα η αλήθεια είναι ότι εκείνος ό,τι έλεγε το πίστευε. Και καρφί δεν του καίγονταν ότι στα μάτια των περισσότερων διάβαζε ό,τι είχα και εγώ στο νου μου στην πρώτη μας συνάντηση. «Ο Απόστολος ξέρει μόνο από γκόμενες». Βγήκε Δήμαρχος. Με κάλεσε μετά από καιρό σε μια τελετή για τους 67 μαθητές του τόπου του, που είχαν καταφέρει την εισαγωγή τους σε πανεπιστημιακές σχολές. Η τελετή

αναγράφονταν ότι θα άρχιζε στις 5.30. 5.30 ξεκίνησε. Κι ας μην είχε φτάσει ο υπουργός. «Όφειλε να είναι στην ώρα του από σεβασμό στα παιδιά». Τόσο απλά. Αποστόλης! Μετά έψαχναν καρέκλα για να καθίσουν κάπου τον «επίσημο». Η μέρα είχε και μια άλλη έκπληξη. «Από την ώρα που ξεκίνησε το σύστημα Καλλικράτης, τα σχολεία παραδόθηκαν στη δημοτική Αρχή κάθε τόπου. Ξέχασαν όμως να μας δώσουν πετρέλαιο να τα ζεσταίνουμε. Έπρεπε να βρω τρόπο. Σύντροφε μεγιστάνα σ΄ευχαριστώ». Από την αίθουσα ακούστηκε η απάντηση του Κων/νου Αγγελόπουλου που ήταν παρών «Σύντροφε Απόστολε το κεφάλαιο σε στηρίζει». Το αποτέλεσμα. Τα παιδιά της Στυλίδας είχαν θέρμανση. Είναι αυτή λύση; 70% κάτω η κρατική επιχορήγηση. 60% μείωση στο προσωπικό. Αλλά ο δήμος Στυλίδας κατόρθωσε να απορροφήσει από τα μεγαλύτερα κονδύλια του ΕΣΠΑ. 36.000.000 ευρώ. «Ξέρεις γιατί; Η δική μας έννοια ήταν στα έργα και μόνο. Όλη η έννοια των άλλων ήταν τι θα έβαζαν στις τσέπες τους από τα κονδύλια. Έτσι δεν παίρνεις επιχορήγηση μάγκα μου! Αλλά να θυμάσαι ότι το ΕΣΠΑ δεν έδινε χρήματα για την καθημερινότητα του δήμου, αυτό ήταν δική μου ευθύνη».Ο Απόστολος Γκλέτσος έδρεψε δάφνες στις εκλογές. 70%. Και ανακοίνωσε την ίδρυση κόμματος, βαφτίζοντας το «ΤΕΛΕΙΆ». Τον άκουγα στην τηλεόραση: «Τέρμα οι διαχωριστικές γραμμές. Θα απευθυνθώ σε όλους. Οι διαχωριστικές γραμμές μας έφαγαν. Θα απευθυνθώ στους πλούσιους. Να έχουν ένα σταθερό έδαφος, να επενδύσουν». Όπως πάντα κυριολεκτεί ακομπλεξάριστα. Μετά τράβηξε και μια ζεϊμπεκιά. Ξέρω, ξέρω... Η πολιτική είναι πολύ σοβαρό πράγμα. Επειδή έγινες δήμαρχος Στυλίδας δεν σημαίνει... Ξέρω, ξέρω. Με την είσοδο του Σταύρου Θεοδωράκη με το «Ποτάμι» του, στα πολιτικά μας δρώμενα, θα χαιρετίζω κάθε προσπάθεια ανθρώπου, που έμπρακτα κατάφερε στη ζωή του κάτι. Το κυριότερο; Να ανατρέψεις στην πράξη, την άποψη που είχαν για σένα όλοι. Και κάτι ακόμα... Να τιμάς το ζεϊμπέκικο, όταν κατεβαίνεις από την πίστα. (Ο πλέον κακοποιημένος χορός σε τούτη την έρμη χώρα).

Ένα άρθρο της Ρέας Βιτάλη

Πηγή: protagon.gr