Σκέψεις του Νίτσε για τους Έλληνες και τον Ελληνικό πολιτισμό.

ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΝΙΤΣΕ ( Γερμανός Φιλόσοφος)
( Η Γένεση της Τραγωδίας, κεφ. ΧV, το 1872)

Έχει αποδειχθεί πως σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός έκανε προσπάθειες να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.

 Η προσπάθεια αυτή είναι ποτισμένη με βαθιά δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε το χρώμα και τη ζωντάνια του συγκρινόμενο με το Ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα. Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικό ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. 

Μα ποιοί, επιτέλους, είναι αυτοί που η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως απαράδεκτα, και οι οποίοι απαιτούν μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος; Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε από αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους. 

Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους δηλαδή τους Έλληνες, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο και την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα"

 Από τον φίλο Α.Ρ.