Έξω από τη Βουλή, 200 χιλιάδες!

Πέμπτη, 30 Δεκεμβρίου 2010 11:52

(Ο Μάνος Μανουσέλης γράφει στο blog του στο gazzetta.gr για τα επεισόδια που έγιναν το βράδυ της Τετάρτης στο κλειστό της Πυλαίας στην αναμέτρηση Κυπέλλου του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό.) -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ώστε ήταν διασυρμός του μπάσκετ όσα έγιναν το βράδυ της Τετάρτης στο κλειστό της Πυλαίας με την… ευκαιρία του αγώνα ΠΑΟΚ - Ολυμπιακός; Αφορά το μπάσκετ το γεγονός ότι μαζεύτηκαν έξι χιλιάδες νοματαίοι σε ένα γήπεδο με διάθεση να κάνουν ό,τι τους κατέβαινε στο κεφάλι σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση από το κρατικό κανάλι; Ποιο μπάσκετ, κύριοι; Ας είμαστε σοβαροί! Ο αγώνας ήταν μόνο η αφορμή.


Οι αιτίες για την απόλυτη αναρχία στις κερκίδες των γηπέδων (όχι μόνο του μπάσκετ φυσικά) είναι άλλες, πολύ βαθύτερες και αφορούν πρώτους απ' όλους εκείνους που νομίζουν ότι κάνοντας γκέτο τα κλειστά και ανοιχτά γυμναστήρια, θα κρατήσουν εκεί το πρόβλημα. Εχουμε νέα γι’ αυτούς: Πολύ σύντομα εκείνοι που τα σπάνε στους χώρους άθλησης (και όχι μόνο εκεί) θα κάνουν τα ίδια στους δρόμους. Και τότε θα είναι πολύ αργά για όλους…


Η ομάδα μπάσκετ του Δικεφάλου του Βορρά έχει εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια από την πλατιά μάζα των ποδοσφαιρικών οπαδών του Δικεφάλου. Το ότι εμφανίζονται κάποιες χιλιάδες κόσμου στα ματς με τον Ολυμπιακό και τον Άρη, δύο άντε τρεις φορές τον χρόνο, με φανερό σκοπό να τα κάνουν μπάχαλο, προφανώς δεν έχει να κάνει με το μπάσκετ. Γι’ αυτό και ό,τι έλεγε ο Σούλης Μαρκόπουλος από το μικρόφωνο -στην προσπάθειά του ν’ αδειάσει το γήπεδο- «σας ευχαριστούμε για την υποστήριξη», μόνο σαν ειρωνεία μπορεί να εκληφθεί…


Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ που άδειαζαν τις τσέπες τους στο παρκέ, που δεν έφευγαν από τις κερκίδες για να συνεχιστεί ο αγώνας, που δεν νοιάζονταν για τη βέβαιη τιμωρία της ομάδας τους, λειτουργούσαν με τη λογική του αντάρτη που κάνει ό,τι γουστάρει διότι δεν έχει τίποτα να χάσει. Και είναι βέβαιο ότι δεν έχει τίποτα να χάσει ούτε σε προσωπικό επίπεδο, αλλά ούτε κι αν η εικόνα μεγαλώσει και μπουν μέσα σε αυτή ο ΠΑΟΚ, η Θεσσαλονίκη, η Ελλάδα ολόκληρη.


Η λογική «να κι αν τιμωρηθεί η ομάδα, να κι αν δεν τιμωρηθεί» ή η σκέψη «ας διακοπεί ο αγώνας, μήπως πηγαίνουμε για πρωτάθλημα;» είναι ενδεικτική του μηδενισμού που κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα.


Ο άνεργος που πάει στο γήπεδο και κάθεται δίπλα σε έναν άλλο άνεργο ή κάποιον που παίρνει 500 ευρώ το μήνα, θα τα κάνει μαντάρα χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες, διότι την επόμενη ημέρα δεν έχει πρόγραμμα, δεν έχει κάπου να πάει, κάτι να κάνει. Αντίθετα, στις κερκίδες αυτό το άτομο έχει την ψευδαίσθηση ότι κάτι κάνει, ότι υπερασπίζεται την ομάδα του, ότι την υποστηρίζει, ότι πολεμάει γι’ αυτήν. Κι αν έχει πιει μερικές μπίρες ή έχει καπνίσει και λίγο χόρτο, ο συνδυασμός είναι τόσο εκρηκτικός, ώστε μια σπίθα αρκεί για να φέρει την καταστροφή.


Έχουν πει ότι το IQ του όχλου ισούται με το πνευματικό επίπεδο του πιο ηλίθιου που βρίσκεται μέσα στο πλήθος ή εκείνου που θέλει να οδηγήσει τα πράγματα στα άκρα, διαιρεμένο διά του αριθμού των παρευρισκομένων. Δυστυχώς στα ελληνικά γήπεδα αυτή η φραστική υπερβολή παίρνει σάρκα και οστά, βρίσκει τη δικαίωσή της. Η ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες προβοκάτσιες. Αν κάποιος θελήσει να βάλει φωτιά στην ελληνική κοινωνία, δεν θα βρει καλύτερο προσάναμμα από αυτό που προσφέρει ο όχλος των γηπέδων.


Η αντίδραση του διαιτητή Χριστοδούλου που διέκοψε τον αγώνα όταν πόνεσε το δικό του κεφάλι –τόσα χρόνια που γίνεται πόλεμος στα κλειστά όταν σπάνε τα κεφάλια παικτών, προπονητών και φιλάθλων, τα ματς δεν διακόπτονται σχεδόν ποτέ– είναι ακριβώς η αντίδραση που έχει η εκάστοτε εξουσία απέναντι σε προβλήματα σαν και αυτό. Μόνο όταν νιώσει στο πετσί της την ενόχληση κουνάει το δαχτυλάκι της. Όσον αφορά τους διπλανούς, κάνει πολιτική και το παίζει λαρτζ ή, ακόμη καλύτερα, δεν ασχολείται καν…


Μπορεί να είναι δύσκολο για τους πολιτικούς και τους λοιπούς άρχοντες να πιάσουν τον παλμό της κοινωνίας από τα χρυσά κλουβιά στα οποία ζούνε, αλλά η αλματώδης αύξηση του αριθμού των Ελλήνων που δεν έχουν τίποτα (άλλο) να χάσουν, σε συνδυασμό με την απογοήτευση και το γενικευμένο αίσθημα της αδικίας, είναι θέμα χρόνου να μεταφέρει το πνεύμα των γηπέδων στους δρόμους και να καταλήξει έξω από τη Βουλή.


Τι θα γίνει αν βρεθεί μια αφορμή και μαζευτούν 200.000 άτομα στο Σύνταγμα με την ψυχολογία που είχαν τα παλικάρια στην Πυλαία και την εξουσία να έχει τη λογική του Χριστοδούλου; Δεν χρειάζεται να κάνουμε περιγραφή τού τι πρόκειται να συμβεί, γιατί αρκετή καταστροφολογία υπάρχει ήδη στην καθημερινότητά μας. Αυτή, όμως, είναι η πορεία των πραγμάτων και εθελοτυφλεί όποιος δεν την βλέπει. Τα τεκταινόμενα στα γήπεδα είναι σημεία των καιρών και δείχνουν προς τα πού βαδίζουμε.


Καταλήγουμε, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι το μπάσκετ δεν έχει καμία σχέση με τα επεισόδια, γι’ αυτό και είναι όχι μόνο άδικο, αλλά και αποπροσανατολίζει το να βγαίνουν οι διάφοροι που λατρεύουν τις ετικέτες και να λένε ότι διασύρθηκε το άθλημα. Η πορτοκαλί μπάλα απλά τους έδωσε την αφορμή που έψαχναν… Δυστυχώς το ζήτημα είναι πολύ μεγαλύτερο και άλυτο. Θα ήταν, άλλωστε, παράλογο να περιμένουμε να βρουν τη λύση εκείνοι οι οποίοι δημιούργησαν το πρόβλημα…

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Φλωρινιώτης: Ανισοκατανομή του πλούτου, κοινωνική αδικία και προκλητικές συμπεριφορές από την εξουσία, αποτελούν τροφοδότες τέτοιων καταστάσεων.

Σκεφτείτε τους νέους που κινούνται στις μεγαλουπόλεις, ανάμεσα σε ανθρώπους με τεράστιο πλούτο, ακριβά ρούχα και αυτοκίνητα , με πολυτελή αν όχι και προκλητικό τρόπο διαβίωσης, πώς σκέφτονται και πώς ενεργούν, γνωρίζοντας ότι το δικό τους μέλλον είναι αβέβαιο και επισφαλές;

Ποιές οι αντιδράσεις απέναντι στην εξουσία και το κοινωνικό γίγνεσθαι;

Δυστυχώς αυτές είναι εικόνες από το αύριο, σε μια ανοχύρωτη κοινωνία που δεν φροντίζει να το κάνει λίγο καλύτερο.

Ο τρόπος : ένα κράτος, μια κοινωνία που να σέβεται τον πολίτη που το/την αποτελεί και αυτός με την σειρά του, να μη νοιώθει σκουπίδι και μέρος του περιθωρίου.

Αυτό δεν χρειάζεται χρήματα, χρειάζεται "εγρήγορση" της κοινωνίας και "συνοχή".

Πράγματα, που δυστυχώς σήμερα δεν υφίστανται στην Ελληνική κοινωνία.

Ας ελπίσουμε ότι θα ξυπνήσουμε από τον λήθαργο που βρισκόμαστε και θα αντιδράσουμε για να έχουμε όλοι ένα καλύτερο αύριο.

Ένα καλύτερο αύριο για εμάς αλλά και τις μελλοντικές γενιές Ελλήνων.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Χρόνια Πολλά και ευτυχισμένα

Υ.Γ. Χαμογελάτε είναι μεταδοτικό.